Je eigen weg vinden.
Of je nu volwassen bent, puber, kind, baby… je eigen weg vinden is iets waar je je hele leven mee bezig bent. Bewust schrijf ik deze volgorde neer want hoe ouder je wordt, hoe meer je terug op zoek gaat naar jezelf. Ergens nam je een andere afslag dan gepland?
Je wordt in alle heelheid geboren, alles was onbevlekt en zuiver voor je aan je levensreis begon. Maar dan kom je terecht in een lichaampje ín een lichaam, dat van je moeder. Binnenin resoneer je reeds met de gedachten, gevoelens en de pijnen die je draagster ervaart jij die voelt die immers ook.
Stress, lawaaierige omgevingen, drukte in gesprekken, ruzies tussen mensen, onverwachte emotionele gebeurtenissen, je ervaart het allemaal als foetus in de buik van je mama.
Maar waar we minder bij stilstaan zijn een vruchtwaterpunctie, de vele echo’s, om nog niet te spreken over de pretecho’s die ondertussen zo erg gepromoot worden. Stralingen op een pril in ontwikkeling zijnde hersenpannetje. Op concerten zie je steeds meer ouders die bewust de oortjes hun kindjes afschermen voor het harde lawaai. Mooi, maar het mag nog vroeger opletten zijn!
Eenmaal geboren kom je, in een normale situatie, bij 2 liefdevolle ouders terecht die zo naar jou verlangd hebben, gelukkig! Maar… dan word je al snel gedeeld! Iedereen wil je vasthouden en verwelkomen, of ze nu goed of slecht gezind waren die dag.
‘Jij’ als bron van onvoorwaardelijke liefde ‘straalt’ en steekt bij iedereen dat vlammetje onvoorwaardelijkheid weer even aan. Je ‘raakt’ hun trilling, hun frequentie! Als kleine ziel voel je dat je mensen gelukkig maakt en vanuit dat gevoel geef je steeds meer. Waren jouw ouders maar wat bewuster geweest…
Tijdens het opgroeien begin je, zeker richting puberteit, jezelf hier meer toe te verzetten wat niet altijd in goede aarde valt. Maar dan begint de zoektocht naar ‘wie ben ik’ pas écht goed. Zo was dat jaren geleden, maar deze tijden zijn anders. Godzijdank!
Je studeerde iets wat je ouders of opvoeders nodig vonden in plaats van je eigen weg, spoor, hart,.. te volgen. Hoeveel mensen tussen de 40 en 50 jaar maken na een diepe burn out of depressie plots een carrièreswitch! Het gebeurd steeds meer dat we er toch in lukken die ommekeer te maken.
Heb je het moeilijk dan zijn er verschillende manieren en therapieën die ondertussen kunnen helpen je weg weer te vinden naar wie je eigenlijk bedoeld was te zijn. Maar wellicht is dat ook ‘het plan’ geweest? Wie zal het zeggen? Zou het leven niet eenvoudiger zijn als we gewoon onszelf kunnen blijven?
Feit is dat de kinderen van ‘nu’ zich niet zo makkelijk laten beïnvloeden tot omvorming naar wie wij wensen dat ze zouden zijn. Ze zijn minder ‘aanpasbaar’. Maar wij hebben de oude opvoeding nog in onze genen zitten en we deden niet beter dan we aangereikt kregen door ervaring. Ik zou het nu met mijn huidig bewustzijn anders aanpakken, maar alles is groei. Het bracht me tot mijn dagelijkse werk.
Gelukkig reiken we ondertussen veel aan naar bewuster kiezen voor kinderen en ouderschap. Waarom zijn er dan nog zoveel huilbaby’s en kinderen met verteringsziekten als je weet dat ze hoog sensitief veel meer opnemen dan alleen hun voeding? Aandacht, rust en ruimte …
Op weg naar jezelf kàn je ook anders gaan kijken naar je kinderen, kleinkinderen, schoolkinderen. Laten we daar eens wat meer aandacht aan spenderen en laat ons in de spiegel durven zien. Kinderen zijn spiegels, toch!
Als ik ‘anders’ kijk naar mijn eigen kinderen, dan zie ik dat ze alle drie op hun manier een spiegel zijn. Zo is mijn middelste erg avontuurlijk aangelegd en besef ik dat ik dit zelf ook ben, met mijn mogelijkheden neem ik dat terug op. Mijn oudste deed me belanden in het werk dat ik nu doe, waarvoor dank!
En de jongste, die schermt zich meer af dan ik naar mijn eigen ouders deed. Zij geeft haar grenzen aan, wat in mijn ‘oude ik’ moeilijk is, maar wat mijn ‘groeiende ik’ toejuicht. Als 50+ draag ik ook nog vele oude genen uit familielijnen. Niet altijd simpel dus maar wel boeiend om balans te vinden.
Laat ze hun weg maar vinden net als ikzelf, lekker avontuurlijk op pad!
